Jacek
Żemantowski
Dziś mija 20 lat od śmierci Jacka Żemantowskiego, wybitnego
dziennikarza sportowego, laureata wielu nagród, m.in. Złotego Pióra
i Złotego Ekranu, wieloletniego Prezesa Polskiego Związku Szachowego
i działacza na rzecz Dzieci Specjalnej Troski, ludzi niepełnosprawnych, biednych,
odrzuconych ze względu na stan posiadania, narodowość,
poglądy.
Prywatnie Człowieka kochającego sport, muzykę, literaturę, zwierzęta
a nade wszystko Ludzi i Rodzinę, dla których oddawał całego siebie.
Kochał życie, bez względu na obecną politykę, struktury, nastroje.
Jako dziecko wojny, młody człowiek w epoce komunizmu, już dojrzały kapitalizmu
doświadczył i zobaczył wiele cierpienia, niesprawiedliwości, zakłamania
ale i dobra, bezinteresowności i miłości, w której wyrósł
i niósł światu przez całe życie. Wybaczał.
Niemcom, prze których zmarł Jego tata. Rosjanom, przez 5 lat
więżących Jego niczemu winną Mamę.
W końcu kolegom, donoszących na niego "kierownictwu". I mnie.
Nie potrafił inaczej.
To był On. Jacek Żemantowski. Człowiek złotego serca i złotej mowy.
Bo pięknie mówił! Choć milczenie z nim ,czy chwile przy dźwiękach
pianina, na którym tak lubił grać znaczyły może nawet i więcej
To już 20 lat, to niemal połowa mojego życia, odkąd go nie ma.
Lecz tylko fizycznie, bo wciąż go spotykam: w spojrzeniu błękitnych oczu jego wnucząt,
ich inteligencji, wygadaniu i otwartości na świat. W partii szachów z Piotrem,
filiżance kawy z Mamą. W dźwiękach rozstrojonego już babcinego pianina,
uśmiechu siostry Basi, zapachu świątecznych
pierniczków. W wciąż otwartej księdze wspomnień jego Przyjaciół .
Tym, którym nie dane było go poznać maluję, nie pędzlem na płótnie,
jak On pięknie potrafił, a słowem, w wyobraźni, Jego portret. Portret
wspaniałego Człowieka! Portret mojego Taty!
Olcia
