Maria Milbrandt

nasza Mama, Babcia i Prababcia (przez prawnuków nazywana Babcią Pra).

Urodziła się 31 maja 1927 roku w Warszawie,od połowy lat sześćdziesiątych
była mieszkanką Ochoty. Przed wojną ukończyła szkołę podstawową
i zdała do Gimnazjum im. Królewny Anny Wazówny prowadzonego
przez Parafię Ewangelicko-Augsburską. Całą wojnę przeżyła
z matką w Warszawie i okolicach, często zmieniając miejsca
zamieszkania. Straciła rok szkolny 1940/1941, potem kontynuowała
naukę na tajnych kompletach tego samego gimnazjum,
które oficjalnie działało jako Zawodowa Szkoła
Galanteryjno-Konfekcyjna.W marcu 1942 przyjęta została
do tajnej 39 Warszawskiej Drużyny Harcerek, w której najpierw
była zastępową, przyboczną, a później, już po wojnie drużynową.
Ideały harcerskie były jej bliskie przez całe życie,
przekazała je następnym pokoleniom. W 1943 roku skończyła kurs
sanitarny i otrzymała przydział do punktu sanitarnego przy ul. Dobrej.

W kwietniu 1943 zginęła jej starsza siostra Zosia.
Marysia w 1944 roku złożyła przysięgę i została żołnierzem Armii
Krajowej. Była przydzielona do oddziału "Bakcyl"
(Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Grupa bojowa
"Krybar". W Powstaniu Warszawskim była sanitariuszką
w patrolu sanitarnym przez sześć dni na Powiślu przy Gęstej,
później pomagała rannym w szpitalu wojskowym na rogu ulic Jasnej
i Świętokrzyskiej (gmach PKO, dzisiejsza Poczta Główna),
a po jego zbombardowaniu w szpitalu przy ul. Mokotowskiej.
Jej uśmiechnięta twarz została pokazana w filmie "Powstanie Warszawskie".

Po upadku Powstania służyła w oddziale osłonowym pilnującym
przebiegu opuszczania Warszawy przez wojsko i ludność cywilną.
Razem z oddziałem, 9 października 1944 roku wyszła do obozu
przejściowego w Ożarowie, kilka dni później do obozu dla jeńców
wojennych w Stalagu IV B Mühlberg. Od stycznia 1945
była w Stalagu IV A Zeithain, po czym została wywieziona
przez Niemców do pracy przymusowej w fabryce AEG w Bautzen
(Budziszyn-filia Stalagu IV A), gdzie pracowała do czasu
zbombardowania fabryki w kwietniu 1945.

Po wyzwoleniu, drogą przez czeską Pragę, powróciła do Warszawy. Zdała maturę
w Liceum im. J. Słowackiego, studiowała w Wyższej Szkole Higieny
Psychicznej oraz psychologię na Uniwersytecie Warszawskim.
Specjalizowała się w psychologii pracy. Pracowała zawodowo
od 1951 do 2005 r. jako psycholog pracy w Głównym Urzędzie
Telekomunikacji Międzymiastowej (Telekomunikacja Polska)
i w Poradni Wychowawczo-Zawodowej oraz jako ławnik Wydziału III
Cywilnego Sądu Rejonowego m.st. Warszawy. Pełniła różne funkcje
społeczne w Związku Kombatantów, a także w Kole byłych uczennic
Szkoły im. Królewny Anny Wazówny przy ewangelicko-augsburskiej
Parafii Świętej Trójcy.

30 lipca 2015 roku została uhonorowana przez Prezydenta RP,
Bronisława Komorowskiego krzyżem Orderu Krzyża Niepodległości za udział
w Powstaniu Warszawskim. Wcześniej odznaczona Krzyżem Armii Krajowej,
Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim,
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Srebrnym Krzyżem
Zasługi. Miała stopień kapitana Wojska Polskiego.

Dla wnuczek i prawnucząt na zawsze pozostanie mistrzynią zupy pomidorowej.

Opowieść Marii Milbrandt do przeczytania w archiwum

Muzeum Powstania Warszawskiego:

http://ahm.1944.pl/Maria_Milbrandt/1