Nadaj nekrolog
Imię i nazwisko:

Janina Woźnicka

Region:
Warszawa
Data emisji:
25.03.2019


Wspomnienie


JANINA

WOŹNICKA


Nadal jeszcze nie otrząsnęliśmy się z szoku, że nie ma jej wśród nas.
Od kiedy pamiętam karmieni byliśmy opowieściami o tym, że nawet
niemieckie kule w czasie Powstania zdołały jedynie dosięgnąć
jej warkocza, co dawało nadzieję, że będzie z nami zawsze. Niestety ..
16 lutego 2019 roku, w wieku 91 lat odeszła śp. Janina Woźnicka z domu
Ryttel. Kobieta, ukochana Żona, wspaniała Matka, umiłowana Babcia
i Prababcia, patriotka, która swoje serce oddała Warszawie i Harcerstwu.
Urodziła się 8.03.1927 roku w Warszawie. Tutaj ukończyła szkołę
powszechną w czerwcu 1939 roku. Jako dziecko należała do zuchów.
W dniu wybuchu Drugiej Wojny Światowej miała 12 lat. Jej ojciec,
znany architekt oraz oficer rezerwy WP, Wacław Ryttel został pojmany
przez Rosjan w czasie agresji Armii Czerwonej, we wrześniu 1939,
wywieziony do obozu w Kozielsku i zamordowany w Katyniu.
Jej matka Zofia z Warszawskich Ryttlowa pozostała z trójką dzieci
bez środków do życia i musiała chwytać się różnych prac aby zapewnić
swoim dzieciom przetrwanie więc to na nastoletnią Janinę
spadły obowiązki opieki nad braćmi i prowadzenie domu.
Od początku II Wojny Światowej była Harcerką i jak sama mówiła
Harcerką pozostała do końca życia. W 1941 roku wstąpiła
do Szarych Szeregów-drużyna "Knieje", Hufiec Żoliborz a w 1943
do Armii Krajowej przybierając pseudonim "Kitty" (po swojej ulubionej
bohaterce literackiej z powieści "Przeminęło z Wiatrem").
W jej rodzinnym domu przy ul. Dygasińskiego 48 była przechowywana
broń i "gazetki", odbywały się tajne komplety gimnazjalne i przeróżne
zbiórki. Najbardziej zapadła mi w pamięć opowieść jak Niemcy
chcieli przeszukać dom rodziny Ryttlów a ponieważ w tym czasie był tam
właśnie skład broni to Zofia Ryttel, matka Janiny kazała się swoim
dzieciom położyć na broni i udawać chorych na szkarlatynę,
gdyż Niemcy obawiali się wszelkich chorób zakaźnych.
W 1943 roku jak grom z jasnego nieba na jej rodzinę spadła wiadomość
o zamordowaniu polskich oficerów w Katyniu. Przez kilka dni Janina
razem z braćmi ukrywała tą tragiczną informację przed chorującą
w tym czasie matką. A kiedy jej matka wróciła do pracy i poznała prawdę
zwolniła się ze szkoły żeby przy niej być i wspierać chociaż obecnością.
Uczyła się na tajnych kompletach organizowanych przez zespół
nauczycieli Państwowego Gimnazjum i Liceum Żeńskiego w Warszawie
na Żoliborzu gdzie w czerwcu 1944 r. ukończyła pierwszą klasę liceum.
Jej dalszą edukację przerwał wybuch Powstania Warszawskiego,
w którym była łączniczką plutonu 228 przy dow. II Obwodu "Żywiciel"
na Żoliborzu.
Po upadku Powstania trafiła jako jeniec do obozu Gross Lübars
a następnie do Stalagu VI C w Oberlangen. Jak sama wspominała
w Oberlangen czuła się nieco lepiej, życie obozowe tam koordynowała
komendantka Irena Milewska, na co cichą zgodę wyrażali Niemcy.
W Oberlangen przebywało około 1700 kobiet, żołnierzy AK,
organizowały one przeróżne przedstawienia i wykłady na które
przychodzili też żołnierze niemieccy.
12 kwietnia 1945 roku 1 Dywizja pancerna generała Maczka wyzwoliła
obóz w Oberlangen a Janka została przewieziona do Murnau
gdzie skończyła liceum Obozu Polskich Oficerów w Murnau i 3.12.1945r.
zdała maturę. W Murnau również, poznała swojego przyszłego męża,
por. rezerwy i geografa, obrońcę Twierdzy Modlin Józefa Woźnickiego,
dla którego stała się najważniejszą istotą już na zawsze.
Ślub wzięli w październiku 1946 roku.
Do Polski wrócili razem, w grudniu 1946 roku. Zaraz po powrocie Janina
rozpoczęła studia polonistyczne na Wydziale Humanistycznym
oraz studia na Wydziale Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych
ale z powodów osobistych przerwała studia na Akademii po dwóch latach.
Na Uniwersytecie studiowała jeszcze kolejne dwa lata ale ostatecznie
nie zdała koniecznych egzaminów.
Urodziła 5 dzieci lecz niestety dwoje z nich zmarło we wczesnym
dzieciństwie. Otrząsnęła się jednak z tej tragedii i poświęciła wychowaniu
pozostałej trójki. Kiedy jej najmłodsza córka poszła do przedszkola
w 1960 roku rozpoczęła pracę w Polskim Radiu jako samodzielny referent
Programu Krajowego w Archiwum Dokumentacji. Wróciła również
na przerwane wcześniej studia w Studium Zaocznym Wydziału Filologii
UW, a w 1964 roku obroniła pracę magisterską pt. "Henryk Sienkiewicz
jako krytyk współczesnej literatury".
Książki zawsze były jej pasją. Uwielbiała zarówno czytać jak i pisać.
Od 1965 pracowała w bibliotece II Studium Nauczycielskiego
(później Wyższa Szkoła Nauczycielska). W 1968 r. złożyła egzamin
na bibliotekarza szkolnego przed Państwową Komisją Egzaminacyjną.
A od 1988 do 1998 roku pracowała w Centralnej Bibliotece Wojskowej
jako starszy kustosz. W 1986 roku ukazała się książka p.t.
"25 Tysięcy Kilometrów Przez Indie", której była współautorką.
Napisała również książkę o Brazylii lecz ta nigdy nie została wydana.
Miałam ten niewątpliwy zaszczyt, że mogłam przeczytać rękopis.
Jej teksty znaleźć można w kilku innych publikacjach, m.in.
we wspomnieniach Rodzin Katyńskich pt. "Mój Ojciec".
Uwielbiała polskie morze. Często odwiedzała wybrzeże z rodziną.
Najpierw z dziećmi a potem z wnukami. Umiłowała sobie szczególnie
Kuźnicę na Półwyspie Helskim. Na zawsze w mej pamięci pozostaną
wspólne spacery po lasach, zachody słońca i kąpiele nawet
przy wyjątkowo niesprzyjających warunkach.
W 1999 roku pochowała męża, który zmarł nagle.
Był to dla niej ogromny cios bo nagle z jej życia zniknął człowiek,
który zawsze był jej oparciem i przyjacielem.
Jednakże starała się dalej czerpać radość ze świata, który ją otaczał.
Od 2000 roku była wolontariuszem w Ognisku "Starówka"
gdzie pomagała dzieciom w odrabianiu lekcji przede wszystkim
z języka polskiego i historii. Nazywali ją tam "ciocią Janeczką".
To było takie jej "drugie życie". Wiedzieliśmy o nim co nieco,
np. to, że w 2003 roku została uhonorowana tytułem wolontariusza roku
w kategorii "Edukacja i kultura" w Ogólnopolskim konkursie
"Barwy Wolontariatu" zorganizowanym przez Sieć Centrów Wolontariatu,
ale większość zostawiała dla siebie. Chyba tak naprawdę dopiero
w dniu pogrzebu zdałam sobie sprawę jaki ogrom siebie włożyła
w tą pracę i jak bardzo ją tam kochano i ceniono.

Jedyna, najlepsza, niezapomniana. Moja Babcia.
Pod każdym względem wyjątkowa.

Cześć jej pamięci.

Karolina Maciołek

Szukaj nekrologów i wspomnień

+ szukanie zaawansowane

Powiadom znajomego

Inne nekrologi

+ więcej

Najnowsze nekrologi, kondolencje

+ więcej