Nadaj nekrolog
Imię i nazwisko:

Janina Titkow

Region:
Warszawa
Data emisji:
19.08.2017

Janina Titkow

ur. 1 listopada 1923 r.
zm. 20 sierpnia 2010 r.


Dzisiaj mija 7 lat od śmierci mojej mamy, Janiny Titkow.
Mówią, że czas leczy rany, ale czas nie wymazuje pamięci.
Pamięć zapisuje obrazy, urywki zdań, śmieszne powiedzonka,
zapach, delikatność dłoni. Pamięć o Tobie mamo ogromnieje.
Twój telefon nie odpowiada, ale ja dzwonię do Ciebie codziennie,
żeby opowiedzieć Ci co nowego wydarzyło się w moim życiu
i życiu moich bliskich. Zawsze chciałaś wiedzieć " co u nas słychać",
wtedy mogłaś spokojnie zasnąć, bo zbyt często w Twoim życiu
Twoi najbliżsi odchodzili. O swoim życiu mówiłaś niewiele,
kiedy Cię "poznałam" byłaś piękną, młoda kobietą.
Lubiłaś tańczyć, śpiewać, kochałaś teatr.
Pamietam z dzieciństwa wiele spotkań w naszym domu
kiedy śpiewałaś niskim głosem piękne i smutne rosyjskie piosenki.
Najbardziej lubiłam tę o "miedsiestrie Aniucie"
i o kapitanie, który uśmiechał się nawet wtedy,
kiedy jego okręt szedł na dno.
Byłaś dla mnie dzielną sanitariuszką, czołgistką,
która przeszła szlak bojowy od Lenino do Warszawy.
Dopiero póżniej, ze strzępów rozmów, składałam Twój Świat
- sieroty, uciekającej na wschód,
wywiezionej w głąb Rosji, pracującej jako drwal.
Tam pochowałaś babcię - ostatnią bliską Ci osobę.
Rok 68 otworzył przede mną nową kartę. Zaczęliśmy rozmawiać
o naszych żydowskich korzeniach, o Twoim rodzinnym domu Konów
w Częstochowie, o babci Franciszce Arnsztajnowej z Lublina - polskiej
poetce, która zginęła w warszawskim Getcie.
Twoja miłość do teatru zostawiła teatromanom "Listy z teatru"
i "Z Melpomeną przez wieki" a mnie zmieniła życie.
Kiedy wysłuchałam Twojej audycji o Teatrze STU rzuciłam pracę
w Instytucie sztuki PAN i pojechałam do Krakowa aby teatr tworzyć
- a nie opisywać. Musiało minąć wiele lat zanim zaczęłam rozumieć
Twoje lęki, Twoją nerwowość.. Ja sama musiałam zostać matką, babcią,
musiałam stać się świadomą kobietą.
Nigdy nie opuściło Cię poczucie humoru na kilka dni przed śmiercią,
kiedy czułaś, że odchodzisz, opowiedziałaś mi swój ulubiony dowcip
o pewnym Mońku, który jechał w przeciwnym kierunku.
Mamo, ten pociąg jedzie dla wszystkich w jednym kierunku.
Na jakiejś stacji spotkamy się znowu, bo bardzo za Tobą tęsknię.


Olga Stokłosa


Szukaj nekrologów i wspomnień

+ szukanie zaawansowane

Powiadom znajomego

Inne nekrologi

+ więcej

Najnowsze nekrologi, kondolencje

+ więcej