Mimo, że wkrótce, bo w dniu 27 września 2015 roku
minie pierwsza rocznica śmierci
Ludmiły Marii Banaś
tak ciężko i trudno mierzyć się codziennie z tym bolesnym faktem
i żyć ze świadomością, że nie ma Jej już wśród nas.
Ludmiła Maria Banaś - długoletnia nauczycielka częstochowskich
szkół urodziła się 27 sierpnia 1940 roku w Rędzinach k/Częstochowy
w rodzinie nauczycielskiej i tam spędziła pierwsze lata życia,
będące jednocześnie ponurymi latami wojny i okupacji.
W 1945 roku zamieszkała z rodzicami i rodzeństwem w Częstochowie.
Tutaj ukończyła SP nr 14 przy ul. Waszyngtona
i Państwowe Liceum im. J. Słowackiego.
Od najmłodszych lat ulubioną Jej zabawą była zabawa w szkołę.
Było zatem wiadomo, że mimo perswazji rodziców
i bliskich Jej osób wybierze zawód nauczycielki, i to matematyki,
ukochanej przez Nią dziedziny nauki, którą nazywała najczystszą
i najpiękniejszą poezją.
Po ukończeniu studiów na Wydziale Matematyczno Fizycznym
w WSP w Opolu podjęła pracę w SP nr 36 w Częstochowie.
Od 1970 roku pracowała w VIII LO im. K. Świerczewskiego,
a po likwidacji tej placówki, w VII LO im. M. Kopernika.
W zawodzie nauczycielskim przepracowała 37 lat.
Nigdy nie żałowała swego zawodowego wyboru. Jak sama
mówiła: ,,przede wszystkim - nie widziałam siebie w innym zawodzie.
Jako nauczycielka matematyki czułam się potrzebna i spełniona".
Za sumienną, zaangażowaną, pełną pasji
i odpowiedzialności pracę została odznaczona:
Złotym Krzyżem Zasługi
Złotą Odznaką ZNP
Srebrną Odznaką za zasługi dla Województwa Częstochowskiego
oraz wieloma nagrodami i wyróżnieniami,
w tym nagrodą Kuratora Oświaty i Wychowania.
Wychowała dziesiątki roczników uczniów.
Każdego darzyła sympatią i życzliwością, bo Ludmiła Banaś mimo
pozornej surowości i zachowywania dystansu, kochała ludzi, cieszyła się z ich
osiągnięć, potrafiła zrozumieć i wytłumaczyć życiowe porażki i błędy.
Wymagająca wobec siebie, oczekiwała tego samego od innych.
Wszystkich uczniów traktowała jednakowo, bez względu na status
czy przekonania. Sceptycznie odnosiła się do lansowanego
od lat 70. i 80. ub. wieku zbyt zażyłego stosunku nauczycieli i
uczniów. Według Niej, nauczyciel powinien odnosić się do uczniów z
szacunkiem, być ich przyjacielem i orędownikiem, jednak nigdy kolegą.
Lecz Ludmiła Banaś to nie tylko nauczycielka z powołania,
ale też kochająca córka, siostra i ciocia. Z zaangażowaniem i
sercem współuczestniczyła w wychowaniu siostrzenicy, a później jej dzieci.
Zaszczepiła w nich szacunek dla ludzi i książek, a także zamiłowanie
do matematyki. Nauczyła myśleć rozsądnie i obiektywnie.
Podkreślała znaczenie skrupulatności.
Miała jeszcze dużo planów do zrealizowania, a przede wszystkim
była wciąż bardzo potrzebna bliskim i nie tylko.
Jej aktywne życie przerwał niespodziewanie w czwartkowy poranek
18 września 2014 roku udar z wylewem. Zmarła 27 września 2014 roku.
Pochowana jest na Cmentarzu Północnym w Warszawie
w grobie rodzinnym.
NON OMNIS MORIAR
Składając wyrazy pamięci w tę pierwszą, bolesną rocznicę powtarzamy z żalem i smutkiem, że kochamy, wspominamy i bardzo, bardzo tęsknimy.
Siostra, siostrzenica z dziećmi i bratanek
